مرحوم شیخ آقا بزرگ طهرانی در تألیف ارزشمند خود دربارۀ رجال امامیه یعنی طبقات اعلام الشیعة، بخش مهمی از اطلاعات خود را از یادداشت ها و اطلاعات آمده بر ظهر نسخه های خطی، خاصه کتابخانه های عراق گردآوری کرده است. در همان روزگار و حتی بعدها کما اینکه در برخی یادداشت های مرحوم سید محمد علی روضاتی دیده ام، برخی از این روش ایشان که تنها فردی را بر اساس اطلاع آمده در یک نسخه در کتابش ذکر کرده اند، خرده گرفته اند، با این حال اطلاعات مذکور ذی قیمت است و در مواردی مطالب دیگری در کتابهای تراجم نگاری اهل سنت می توان یافت که از آنها امکان تکمیل اطلاعاتی که مرحوم آقابزرگ آورده را به ما می دهد. در سده های گذشته، عالمان امامی که به محافل اهل سنت رفت و آمد داشته اند یا در شهرهای که غلبه با اهل سنت بوده، اقامت داشته اند یا سکنی گزیده اند، روزگار خود را به تقیه می گذرانده اند و در خصوص فقیهان شیعی دانسته است که بنا بر یک سنت بسیار کهن در محافل سنی خود را شافعی معرفی می کرده اند از این روش شگفت نخواهد بود که شرح حال برخی از عالمان شیعی را بتوان در کتابهای تراجم عالمان شافعی یافت.
مرحوم آقا بزرگ در مجلد مربوط به عالمان شیعی قرن هشتم(الحقائق الراهنة فی المائة الثامنة)، صفحۀ ۵-۶ عالمی به نام احمد بن حسن بن علی بن خلیفة الحسینی الآوی را نام برده است. تنها منبع آقابزرگ در معرفی فرد اخیر متن وقف نامه ای است که برادر زادۀ فرد اخیر به نام سید صدر الدین محمد بن شرف الدین محمود بن عزالدین حسن در سال ۷۷۵ بر ظهر نسخه ای از شرح القصیدة البائیة بر خزانۀ غرویه نگاشته است. آقابزرگ که اطلاع بیشتری دربارۀ دو فرد اخیر نداشته در ادامۀ مطلب گفته که احتمال دارد که وقف مذکور پس از درگذشت مالک نسخه صورت گرفته باشد (و ظاهر أنه من کتب عمه وقفه بعد وفاته). شرح حال نسبتا مفصلی از سید احمد بن حسن بن علی بن خلیفه آوی در طبقات الشافعیة الکبری تاج الدین سبکی (متوفی ۷۷۱) آمده است. وی در جلد نهم کتاب خود، صفحات ۷-۸ شرح حال او را چنین گزارش کرده است:
«أحمد بن الحسن بن علی بن خلیفة الحسینی الآوی (در متن چاپ شده الأنجی که ناشی از خطای مصححان و نا آشنایی با نام آوه است)، صاحبنا السید الإمام المحقق النظار، السید مجیر الدین ابوالعباس، ولد تسع و ثمانین و ستمائة و قرأ فی بلاد العجم المعقولات فاحکمها عند الشیخ بدرالدین الششتری و ابن المطهر (مراد علامه حلی است) و غیرهما. و برع فی المنطق و الکلام و الأصول مع مشارکته فی الفقه و ناظر فی بلاده و شُغل بالعلم. ثم قدم الشام سنة تسع و ثلاثین و سبعمائة و استوطنها و جرت له فیها مباحث جلیلة مع الوالد رحمه الله و مع غیره. و کان ذا مال جزیل و مع ذلک لا یفتُر عن طلب العلم، و یشغل الطلبة صیحة کل یوم و لم یبرج جارنا الأدنی فی المسکن، و صاحبنا الأکید ألی أن توفی فی شهر رمضان سنة خمس و ستین و سبعمائة عن ست و سبعین سنة».
آثار دیگری هم در دست است که سید صدر الدین از کتابهای عمویش وقف بر کتابخانۀ حرم امیر المؤمنین کرده است، از جمله نسخه ای از کتاب المباحث السنیة فی المعارضات النصیریة علامه حلی در دست است که از جمله موقوفات کتابخانۀ حرم علوی است و در آن تصریح شده که:
«قوبل علی الاصل المنقول عنه، فی الخزانة الغرویة فی النجف الأشرف و وقف السید صدر الدین محمد بن حسن بن علی بن خلیفة الحسینی الآوی عن عمه مجد الدین (بخوانید مجیر الدین) أحمد بن حسن بن علی سنة ۷۷۵» (مکتبة العلامة الحلی، ص ۱۶۸-۱۶۹).
ابن فهد مکی در کتاب لحظ الألحاظ (ص ۱۴۴) در ذیل وفیات ۷۶۵ در اشاره به فرد مورد بحث نوشتار حاضر نوشته است:
«... و الشریف الامام مجد الدین أبوالعباس أحمد بن الحسن ابن علی بن خلیفة الحسینی التاجر فی لیلة الأربعائ رابع عشری شهر رمضان و مولده فی سنة احدی و تسعین و ستمائة».
سوای وقف کتابخانه توسط ابوالعباس احمد بر مرقد مطهر علوی، تحصیل او نزد علامه حلی شاهد دیگری بر تشیع او و عمل به تقیه توسط او در دمشق است.